ШӘКІРТ

«Қарағым-ай» деп сағынып,

Ұйқы көрмей зарығып,

Таң сарғайып ағарып,

Туар күнді көп күтті,

Әлдеқашан қабірге,

Кірер еді кемпір-шал.

Тек осы үміт жан беріп,

Бұл демгеше күнелтті.

Аңсап келіп бір уақыт,

Құшақтасып сүйгенде,

Ажал күтіп солған жүз,

Қан жүгірді, жарқ етті.

«Қарағым аман келді» деп,

«Бар мұратым болды» деп,

«Арманым енді толды» деп,

Қолдарын жайды, бата етті.