III БҰРЫНДА БІР ҚАЗАҚ ҚАРТЫНЫҢ КЕРУЕНМЕН БҰҚАР БАРҒАНДАҒЫ КӨРГЕНІ

Жол шегіп бұрын бір қарт Бұқар барған,

Ірімшік, қойдың құрты – азық алған.

Керуен неше күндей ұдай жүріп

Қалаға жетерінде шаршап талған.

Ашулы сөз сөйлемей келеді қарт

Тар ғана тас төсеулі орамдардан.

Бұйдасын қолына алып азар өтті

Бір ара есек мінген адамдардан.

Қамалап сеңсең бөркін жұлып тартып

Бір жақтан сарт баллары мазаны алған.

Бұлайша тар көшеден өткен шақта

Құлаққа келді дауыс азан салған.

Былтыр бір тағы келіп кетіп еді,

Онда да осы арадан өтіп еді.

Басынан мұнараның салған айғай

Сонда да құлағына жетіп еді.

Жоғары мұнша биік шыққанына

Таңданып мойнын бұра кетіп еді.

«Түсе алса жарар еді жазған сарт» деп

Ішінен аяушылық етіп еді.

Ал енді биыл келсе тағы сондай,

Бір сарт тұр жоғарыда салып ойбай.

Көтеріп екі қолын жан-жағына

Бұрылып шақырады адам қоймай.

Қараса жоғарыға баяғы сарт

Басына бөз ораған баяғыдай.

Қарт айтты оған қарай тұрып жолда:

«Түсе алмай тұрғаның ба әлі сонда?

Әй, сорлы, аңқау өскен қорқоршы сарт,

Бар еді не қызметің сенің онда?

Болған соң түсе алмастай неге шықтың,

Жүгіріп қаза тағы әуел ойға.

Әзірмін түсіруге уақытым жоқ,

Тұрмайды түйем тоқтап сенің сорға.

Бөлініп керуеннен сенің үшін

Қала алман түсірем деп осы жолда,

Мінбеске мұнан былай болар жақсы

Түсе алмай тағы біраз тұрсаң сонда

Күт бір жыл тағы сонда құдай қосып

Келе алсам түсірермін, жарын мұнда.