ЗАМАНАНЫҢ АДАМЫ

Жетер енді надандық

Біраз мінді мойынға.

Тышқандай түртіп халықты

Мықтылар тойды ойынға.

Ұйқыда жаттық бас алмай,

Манаурап көзді аша алмай.

Үске келген бәледен,

Жығылдық тұрып қаша алмай.

Сол ұйқының кесірі

Әлі күнге мұң болдық

Хал-жайымыз сөйлерге

Қамығып, көзден жас алмай,