ЗАМАНА ЖАЙЫНАН

 Атаңа сенің қазақ-ай,

Бар еді-ау болған күндерің,

Көп еді дәурен сүргенің.

Кеңшілікті, тарлықты

Дәулет пенен бейнетті

Талай бастан кешіріп

Өз көзіңмен көргенің.

Еділ, Жайық суынан

Жем, Сағыздың бойынан

Қысырақтап жаз жайлап,

Көше, қона жүргенің.

Ала таудан өткенше

Ыссы көлге жеткенше,

Кіндік кесіп, кір жуып,

Мекен еткен жірлерің.

Ауданы алыс сол жерде

Күдері бел, күпшек сан

Арғымақ аттар үстінде

Үдері жортқан ерлерің.

Мыңнан-мыңнан жылқы айдап,

Жүзден-жүзден нар байлап,

Күңірентіп, боздатып,

Жағалай қонған көлдерің.