ЗАМАНА ЖАЙЫНАН

Әттең сені, надандық,

Мұнша неге қорлайсың?

Кетіп пе еді ар-қаның

Арттан қалмай өлгенше

Бізді ғана қолдайсын,

Әкең құны бар ма еді?

«Бізден аулақ, жырақ» деп,

Айтсақтағы болмайсың.

Тоқта балам, асықпа,

Бізден соңғы балалар

Ғылым көзін ашқан соң,

Ілгері аяқ басқан соң,

Білемін, сен де надандық,

Осы күнгі біздегі

Телпекті киіп басыңа

Бақсы, балшы жолдасың

Ертіп алып қасыңа,

Терең жерге көміліп

Тар орынға қонғайсың.